Ze szkołą jest jak z mową, odezwij się do mnie a powiem ci kim jesteś. Do polskiej szkoły czasami też nie musimy wchodzić, by wyrobić sobie pierwszą ocenę. Czasami ją weryfikujemy, a czasami pierwsze wrażenie jest ostateczną opinią. Nie napiszę za górami i lasami. Raczej napiszę, gdzieś pośrodku dużego osiedla, w Warszawie, jest szkoła. Budynek jak wiele innych. Prosi się o remont elewacji. Ale chyba nie tylko elewacji. Żeby wiedzieć jak ona funkcjonuje wystarczy usiąść na boisku. Przez otwarte okna wylatują książki do matematyki, po dachach biegają uczniowie w czasie wf, za rogiem uczniowie gimnazjum wypalają wspólnie paczkę papierosów, a gwar obecny na lekcji niesie się przez pól boiska. Widać to pokolenie umie się uczyć w hałasie.
Chwilo trwaj Tak sobie (czasami) myślę i pytam się sama siebie: czy po 30 latach w zawodzie nauczyciela można jeszcze coś z siebie dać innym? Czy jeszcze jest komuś potrzebne nasze doświadczenie, zapał i wiara w sens tego co robimy? Otóż odpowiedź przyszła dzisiaj. Moja studentka, która skończyła studia rok temu, napisała do mnie list. To był ciepły i życzliwy list. Tradycyjny list, w kopercie, nie email. Ponoć moje zaangażowanie, uśmiech, pozytywne nastawienie do studentów miało wpływ na jej losy. Dobrze jest zmieniać ludzkie życie dając innym siłę do stawania się lepszą wersją siebie. Dobrze jest znów poczuć, że jest moc do robienia tego, co się kocha.