Ze szkołą jest jak z mową, odezwij się do mnie a powiem ci kim jesteś. Do polskiej szkoły czasami też nie musimy wchodzić, by wyrobić sobie pierwszą ocenę. Czasami ją weryfikujemy, a czasami pierwsze wrażenie jest ostateczną opinią. Nie napiszę za górami i lasami. Raczej napiszę, gdzieś pośrodku dużego osiedla, w Warszawie, jest szkoła. Budynek jak wiele innych. Prosi się o remont elewacji. Ale chyba nie tylko elewacji. Żeby wiedzieć jak ona funkcjonuje wystarczy usiąść na boisku. Przez otwarte okna wylatują książki do matematyki, po dachach biegają uczniowie w czasie wf, za rogiem uczniowie gimnazjum wypalają wspólnie paczkę papierosów, a gwar obecny na lekcji niesie się przez pól boiska. Widać to pokolenie umie się uczyć w hałasie.
C zy każdy z nas chciałby mieć kreatywnych uczniów i studentów a także twórczych pracowników? Chyba wszyscy. Skąd to chyba, skąd ta wątpliwość? Otóż obserwuję otaczającą rzeczywistość, uczestniczę w różnych działaniach i...czasami jestem podbudowana tym co widzę, a czasami mam wrażenie że świat się zatrzymał. Ba nawet cofnął niebezpiecznie. Kreatywny pracownik to utrapienie. Cięgle chce robić więcej i inaczej niż wszyscy. Widzi dalej, nie jęczy że się nie da, myśli i postępuje nieszablonowo. Ten kreatywny jest jednak człowiekiem czynu, jeśli pracodawca nie potrafi za nim nadążyć musi liczyć się z tym, że odejdzie. Kreatywny uczeń, indywidualista, ba do tego zdolny, to samo utrapienie nauczyciela. Nie da się go wcisnąć w skale, ustawić w potulnym szeregu, trzeba poświęcić mu odrębną uwagę, czas. A na dodatek przecież tak bezpiecznie jest dla niektórych, kiedy wszystko da się przewidzieć, lekcja przeminie według schematu, nikt nie zada trudnych pytań, nie będzie trzeba toczyć polemiki. ...